Ya Öyle Değilse ?

 Birini seversiniz hiç ummadığınız anda ummadığınız bir şekilde. Hiç öyle bir niyetiniz yokken hem de… İçinize işler huyu, suyu, davranışı. Hayatınıza, sonunu hiç düşünmeden alırsınız. Hiç bitmeyecek, aksine hep çoğalarak artacak bir sevgi yaşayacağınız umuduyla… Onu nasıl sevdiğinizi, nesini sevdiğinizi düşünürsünüz. Belki hayattan aldığı yaralar, o yaralarla başa çıkma şekli, gücü, ruhu- ruhunun içindeki o masum çocuğu görürsünüz ya bir an, nasıl seversiniz o zaman… Belki de kendine olan güvenidir sizin başınızı döndüren. Kendinden emin adamlar ne hissediyorsa onu söylerler çünkü, yalana ihtiyaçları yoktur onların. Kendinden emin adamlar sizi aldatmazlar çünkü, hislerinin ihanete dönüşeceğinizi sezdiği zaman koparırlar bütün o sevgiyle olan bağları, dürüstçe dile getirirler içindekileri. Karşısındakini aptal yerine koymaz kendinden emin adamlar. Kendini seven kişi karşısındakini de güzel sever diye düşünürüz içten içe. 

 Zor olan güzeldir, evet. Ama kim demiş ki size kolay olduğunuzu. Kimseyi hayatınıza zaman doldursun diye almadınız ki siz. Kimsenin sizin zaaflarınızı kullanmasına izin vermediniz ki. Kendinizi seviyorsunuz ve kendini seven birini istiyorsunuz özünde. Hepsi bu…

 Bazen özlüyorsunuz o adamı, hatta yanınızdayken bile. İstiyorsunuz ki sarsın sizi kollarıyla sardığı gibi duyguları da. İstiyorsunuz ki gözleriniz birbirine değdiğinde ışıldasın ruhu da. İstiyorsunuz ki duramasın sizsiz, görmek için, kollarıyla tekrar tekrar sarmak için bir çocuk gibi istekli olsun. İstiyorsunuz ki –“seninle nereye istersen gelirim” diyebilsin. İstiyorsunuz ki apansız çıksın karşınıza, -“özledim” diye sarsın sizi, çeksin kokunuzu taaa içine, doyamasın, hiç doyamasın. Ama ya o sizi, sizin onu özlediğiniz kadar özlemiyor, sizin onu sevdiğiniz kadar sevmiyorsa ?